Yorumsuz...

Ne hızlı bir şeymiş şu hüzün. Kilometreleri çabucak aşıyor... Mutluluk yolda kalıyor yanında... Her şeyde hüzün yeniyor. Kilometrelerce uzakta, ulaşamadığın bir insanın bir hüzün kelimesi sana hemen ulaşıyor. Işık hızındaki bir ok gibi kalbine saplanıyor. 

Kalbin acıdan kahrolurken kanına karışıyor. Bu ok sevdiğin birinden gelince daha da derine giriyor. Daha da erken zehirliyor. Daha sen farkına varmadan seni zehirliyor. Geceleri uyuyamıyorsun. Yastığına damlıyor göz yaşlarından. Islatıyor... Beynini ele geçiriyor. Seni zehirleyeni rüyanda görüyorsun. Felçli bir adam gibi çaresiz kalıyorsun. 

Tek yaptığın şey merhamet dilemek ama... Oku atan dinlemiyor. Tek panzehir oku atan vurdumduymaz okçuda... Ama o da arada kilometreler olduğunu söylüyor. Bahanesi hazır... Kinini bu şekilde örtüyor. 

Peki vurulanın suçu ne? Kendisi de bilmiyor. Tek suçu uzak olmak mı? Mesafeler mi? Uzaksa o ne yapsın? Keşke uzakları yakın edebilse...

Bugün bu kadar kısa bir yazı yazıyorum... Kusura bakmayın...

Sevgilerimle...

Eşofmanlı Bilge...

(Ne derseniz deyin...)

(LİSTEM BU SEFER BİTEN LEYLA İLE MECNUN AŞKI İÇİN HAZIRLANDI.... LEYLA İNŞALLAH DİNLER...)